Vriend Ton vertelt over zijn ervaring toen hij een knie-operatie onderging. Ik herken het een en ander en voeg mijn antwoordd aan het slot toe….
Hallo Hay, zag vanavond je dochter bij de Verleiding die mij vertelde dat het weer erg goed met je ging..hardstikke fijn voor je!
Bij mij is het intussen een jaar geleden en intussen merk ik alleen nog bij de securety op vliegvelden dat ik een nieuwe heup heb. Beloofde aan Denise dat ik jou mijn verslag uit het ziekenhuis zou toesturen dat ik destijds gemaakt heb om niet telkens aan iedereen het zelfde verhaal te hoeven vertellen, wellicht herken je er een aantal dingen in. Hier volgt het verhaal uit aug.2011. Intussen wens ik je een snelle revalidatie. 
Waar ik vooral van genoten heb in de eerste dagen na de operatie is de aandacht die je krijgt. Stel je voor je schuifelt daar voort tussen een stel bejaarden met naast je zo’n lief verpleegstertje die vraagt of het wel gaat. Je doet je best om er nog een beetje uit te springen, want zelf ben je tenslotte nog geen 71. Je oefent om de trap op en af te komen met een kruk in de hand of je kruipt op handen en voeten de hometrainer op en krijgt applaus als het lukt. Naarmate de tijd verstrijkt zijn er steeds meer dingen die je zelf kunt doen, alleen het aan en uit trekken van onderbroek en sokken blijft voorlopig een probleem. Maar daar roep je dan een verpleegstertje voor.
De grootste teleurstelling die ik te verwerken kreeg was al op de eerste morgen. Er zijn natuurlijk steeds anderen die je helpen, maar langzaam maar zeker heb je toch je voorkeuren. Die morgen staat het meisje met het hoogste cijfer aan mijn bed, schuift het gordijn om me heen en vraagt: “Zal ik U wassen mijnheer Coppen?” Misschien lag het aan de al te grote gretigheid waarmee ik ja zei, want luttele seconden later werd ze afgelost door zo’n ruwe praatjesmaker waaraan ik sowieso in korte tijd al een hekel had gekregen. Hij begint met harde hand de pleisters van mijn wond los te trekken en duwt en passant even tegen mijn been omdat ik niet genoeg op mijn zij lig. Op zo’n moment komt er, om met de woorden van mijn vriend en psycholoog Jos Hundscheid te spreken, een duiveltje in mij en vloek ik hem spontaan helemaal verrot. Met als gevolg dat hij vanaf dat moment met een grote bocht om mij heen loopt.
Een aparte ervaring tijdens de eerste dag is dat je al snel op een operatietafel ligt en je achter een blauw gordijn een paar noeste ambachtslieden hoort zagen en timmeren. Na anderhalf uur ben je klaar en vraag je je af waar het onderste deel van je lijf is gebleven. Hoewel je op een gegeven moment sterk het gevoel hebt te moeten plassen, vind je wel iets ergens in je broek wat je daar normaal voor gebruikt, alleen lijkt het niet meer van jou en werkt het ook niet meer. Er zit niet anders op om hem maar in een fles te hangen en te wachten tot je een ons weegt. Eindelijk komen hier in het ziekenhuis ook je wildste fantasien uit en lig je met 2 meisjes op een kamer, een jonkie van 70 en een ouder meisje van 81. Die laatste blijkt over veel humor en relativeringsvermogen te beschikken. We wisselen ervaringen uit en spreken elkaar moed in. Zo van stel je niet zo aan, en kan het niet wat vlugger.Ook ligt er een jongen van 67 die al aan zijn tweede heup toe is en derhalve over ervaring beschikt.Samen met hem beraad ik een vluchtplan naar de kroeg op donderdagavond. Alleen het fantaseren er over geeft al verlichting van de pijn. De gezellige sfeer op onze kamer trekt al gauw lotgenoten aan die elders liggen opgeslagen. Ook tijdens de gezamelijke therapie is het ondanks, of dankzij de gezamenlijke ozel best wel gezellig. Je moet het meegemaakt hebben om het te kunnen begrijpen.
De enorme hulpeloosheid en ongewende afhankelijkheid manifisteerde zich ook de derde dag weer,toen ik voor het eerst onder de douche mocht. Eerst hulp bij het ontkleden en vervolgens alles zelf doen. Al gauw slaak ik een rauwe kreet omdat de fles met shampo vanaf het zeepbakje op mijn opgezwollen rechtervoet keilt. Er komt pas hulp opdagen als ik per ongeluk vol op mijn geopereerde been ga staan en wederom een kreet slaak. Niks aan de hand dus. Maar dan ben ik klaar en komt er niemand meer om mijn broek aan te trekken. Hulpeloos zit ik op een krukje te wachten en duw ten einde raad met mijn loopkruk maar de deur open. Daar zit ik dan ontdaan van alle eer met het washandje voor mijn geslacht voor iedereen te kijk. Maar het helpt wel en ook hieraan komt een goed einde. Ik begin een beetje last van mijn olifantenpoot en van mijn blauwe voet met dito tenen te krijgen. Die moeten hoognodig de lucht in en ik moet weer de fiets op, anders had ik jullie nog meer kunnen vertellen. Zoals de harde werkelijkheid waarmee ik werd geconfronteerd toen ik nog maar amper thuis was en bleek dat ik werkelijk 71 was geworden.
Mijn antwoord:
Hallo Ton,
Je omschrijft situaties die ik aan den lijve ook heb mogen beleven. Ik deed mee aan het Joint Care programma, 1 dame van 73, 3 mannen en ik was niet de jongste.
Van de operatie heb ik niets meegekregen, bewust, een waarschuwing aan mezelf om te voorkomen dat ik agressief zou gaan worden op de operatiekamer.
De verzorging van verpleegsters uit Weert, Maastricht, Stramproy en de facilitaire hulp uit ’t Veld hebben mij (ons) regelmatig de tranen over de wangen laten lopen. Toen een van mijn bezoekers met de kerst Playboy van 2012 met Tatjana ons verrastte werden we vanaf dat moment gefiled als de kamer waar niets mee aan te vangen was, het funhok. Tatjana hing 1:1 met de voorkant aan de achterkant.
Al met al een geweldige week en de funhokleden mailen nog elke dag met elkaar. Verbazingwekkend hoe dan een heelproces verloopt.
De revalidatie loopt voorspoedig, wellicht eens hierop een pilsje pakken.
Speak Your Mind