Facebook…..

De zin en onzin van Facebook….. Ik was een van de eerste adapters van Facebook, ik wilde weten wat deze soort social media betekende in mijn leven daarnaast wilde ik Facebook leren als marketingtool voor het bedrijf waar ik voor werk. Maar het meeste belangrijke: ik wilde erbij horen!

Ik nodigde mensen uit die ik ooit gesproken had, vrienden, collega’s, ex-collega’s, oud-klasgenoten, hoe meer “vrienden” des te meer reacties…..

Anno 2015 ben ik ermee gestopt, het heeft lang geduurd voor ik uiteindelijk die beslissing heb genomen, ik sluit mijn etalage die ik 24 uur per dag heb opengesteld voor “iedereen”, ik deel mijn spontane momenten niet meer met “vrienden”, ik “like” geen momenten, die ik eigenlijk anders had willen benoemen, meer van anderen. Ik “accepteer” geen uitnodigingen meer van Facebookers die ik amper ken om mijn “aantal vrienden” en mijn online-reputatie naar een hoger niveau te tillen. Ik wil geen foto’s meer op mijn tijdlijn die “getagd” zijn met een glas bier in mijn hand, scheel kijkend en de broek op de enkels…. Dat dat ooit een probleem zou kunnen worden besef je pas als je dit wordt ingefluisterd door iemand die je vraagt of je de tabletten die avond vergeten bent in te nemen…

Echter, ik leerde tijdens mijn Facebook-periode dat ik mijn “vrienden” eigenlijk niet of vrijwel nooit sprak. Ik las de berichten: Hoe zwaar de dag van de ene weer was geweest, hoe leuk het middagje aan het strand van de ander was, hoe weer iemand anders zo’n superleuke avond had gehad met dit en dat eten bij die en die gelegenheid. Ik scrolde van tienermeisjes met getuite lipjes op bewerkte foto’s, naar moeders die de was gingen doen en dat meldden in teksten die ondanks de korte lengtes toch vol taalfouten zaten. Moeders en meisjes die, als ik ze bij hoge uitzondering wel in het echt sprak, precies konden vertellen wat ik die week had gedaan.

Toch bleef ik de onstuitbare drang voelen om op elk moment dat ik me even verveelde of een gesprek doodviel, op mijn slimme telefoon met beeldscherm die reageert op aanraking te kijken of er nog wat interessants gebeurd was. Meestal was dat niet zo. Dan keek ik maar weer met wie mijn vriend nu weer bevriend was geraakt.

Ik was op een feestje waarover ik zoveel op Facebook plaatste dat ik weinig van het feestje mee heb gekregen. Ik sprak op het feestje mijn echte vrienden niet omdat ik zo graag aan mijn Facebook-vrienden wilde laten zien hoe leuk ik het had, hoewel de echte vrienden op dat feestje wel gelijk reageerden op mijn nieuwe updates. Het voelde onecht en oppervlakkig, deze op beeldvorming gerichte populariteitswedstrijd, maar het moest wel, het was sterker dan mezelf geworden.

Deze waanzin moest stoppen, besloot ik na weer eens een avond zinloos scrollen waarop ik vaststelde dat het een verslaving was geworden. Ik zou mijn account verwijderen en wel meteen. Een aantal weken later klikte ik aan dat ik zeker wist dat ik met Facebook wilde stoppen. Vervolgens vraagt Facebook naar je keuze: account verwijderen of op non-actief zetten. Ik heb gekozen voor het laatste. Ik wilde niet het account definitief verwijderen, wilde wel de mogelijkheid voorlopig openhouden om af en toe eens “stiekem” te kijken waar mijn “vrienden” zich mee bezighouden of wat inmiddels de status is van de laatste verovering van Sjefke of wat anderen er over wisten te vertellen. Laten we het afbouwen noemen. De frequentie van het “stiekem” kijken liep terug van 10 naar nul binnen een paar dagen……., ik kreeg ineens meer tijd voor mezelf en voor anderen.

Ik weet nu niet meer wat het nichtje van de zus van mijn buurman zijn ex-vrouw vandaag op haar boterham heeft. Ik heb geen idee wanneer de dochter van mijn buurvrouw is uitgeteld. En dat vind ik heerlijk. Ik voel me niet meer bekeken, niet meer naakt, voel geen druk meer om mijn leven op te leuken of om foto’s van een sfeervol kleurenfilter te voorzien. Niet meer de drang om privézaken zo snel mogelijk online te gooien enerzijds, en de vraagtekens over mijn privacy anderzijds. Niet zwaar beledigd als iemand mijn zorgvuldig gekozen on-liner niet “like-te”. Ik word als politicus niet meer lastig gevallen door anoniemen die het niet eens zijn met democratisch genomen beslissingen, ik voel me bevrijd. De dingen die ik wil delen met mijn vrienden deel ik met ze als ik ze bel, of als ik ze bezoek voor een biertje. We hebben elkaar dan wat te vertellen. En kijken niet constant op onze telefoons.

Ook mijn echtgenote, die korte tijd nadat ik gestopt was met Facebook, heeft haar Facebook-account verwijderd.