Veel gebeurd in Roermond, politiek gezien, in mijn familie en met mezelf. Dus een kleine inhaalslag te maken.
Om met het laatste te beginnen: ik me heb me een nieuwe heup aangeschaft!
Lang over nagedacht, maar de pijn die de laatste tijd vrijwel constant aanwezig was, heeft me over het punt heen geholpen dat ik maar bleef uitstellen. Ik liet me informeren waar ik het beste voor een dergelijke operatie terecht zou kunnen, en de goed bedoelde adviezen varieerden van Weert, Geldrop, Gent, Rotterdam, Aken tot aan Timboektoe toe.
Totdat ik op een feestje een internist van het Laurentius uit Roermond sprak die mij zei: “Gewoon in Roermond laten doen!” En daar ben ik mee verder gegaan, zonder spijt.
Naar mijn huisarts gegaan en aangegeven dat ik hulp nodig had omdat het zo niet verder mee kon. En dan kom je in een molen terecht die zeer professioneel in elkaar zit: scan maken, foto maken, gesprek met de specialist, afspraak maken voor opname, prescreening en dan de operatie afgelopen dinsdagmorgen om 08.00 uur om na een uurtje of twee naar mijn kamer te worden gebracht om uit te slapen tussen Ger, Piet, en Jeanne, mijn lotgenoten in het Joined Care Program.
In de tussentijd is het volgende met me gebeurd:
De operatie: men neme een mes en snijdt tot op het bot een scheur van zo’n 20 centimeter in je bil en zijkant van bovenbeen. Trekt dit uit elkaar, en snijdt wat in de pezen om zo ruimte te scheppen en te kunnen werken om de noodzakelijke handelingen te kunnen uitvoeren. Vervolgens breekt men het been uit de kom en zaagt de kop van het been af en boort hierin een gat. In dat gat wordt een prothese geslagen met een klauwhamer. In het bekken wordt een kogelgewricht vastgeschroefd en wordt een en ander weggefreesd om geluiden tijdens het lopen onhoorbaar te maken.
Daarna montage, en schiet men een 20-tal nietjes over de winkelhaak in het been. Klaar operatie.
Dan leggen ze je terug in bed om je roes uit te slapen en maken je vervolgens de dag erna wakker en geven je een setje krukken met de opdracht: Lopen!
En zowaar, het lukt ook nog.
Leren lopen, trappen op en af, leren draaien en opstaan ingeval je in de Albert Heyn onderuit gaat. Vrijdagmiddag hebben ze me naar huis gestuurd en heb ik mijn eega benoemd tot mantelzorgster.
Over het algemeen is het goed gegaan. Het is nu revalideren, de spieren en pezen weer op kracht krijgen en sommige dingen niet meer doen, zoals benen over elkaar leggen want dan kan de prothese eruit schieten…
Elke dag 10 x 5 minuten fietsen (hometrainer) en 100 meter lopen.
Mijn verblijf in Laurentius Hilton was optimaal, een en al liefdevolle ondersteuning, niets was het personeel te veel, en wat hebben we gelachen! Ik zal hier nog vaak aan terug denken.
Speak Your Mind