aardbeving april 1992, een herinnering….

De aardbeving bij Roermond op 13 april 1992 om 03.20 uur ’s nachts was de sterkste aardbeving die ooit in Nederland is waargenomen (met epicentrum in Nederland) en een van de grootste bekende aardbevingen in de geschiedenis van Noordwest-Europa. Zeker zijn zwaardere aardbevingen, zoals die van Verviers in 1692, maar met epicentrum buiten de huidige landsgrenzen van Nederland, ook in Nederland waargenomen, maar dit artikel behandelt die bevingen niet.

Het epicentrum van deze krachtige aardbeving lag enige kilometers ten zuiden van Roermond. De sterkte bedroeg 5,8 op de schaal van Richter en een maximale intensiteit van ruim VII op de 12-delige schaal van Mercalli. De aardbeving richtte op sommige plaatsen meer schade aan dan op andere, doordat de intensiteit niet overal hetzelfde was. De aardbeving werd gevoeld tot in Tsjechië, Zwitserland, Frankrijk en Engeland. In het gebied tussen Roermond, Maaseik en Heinsberg werd door deze beving schade aangericht aan (vooral oudere) gebouwen en auto’s, die geraakt werden door vallend puin. De Sint-Sebastianuskerk Herkenbosch werd zwaar beschadigd en moest opnieuw gerestaureerd worden. De totale schade werd geschat op 275 miljoen Nederlandse gulden (ca. 125 miljoen euro), waarvan 170 miljoen gulden (ca. 77 miljoen euro) in Nederland.

In het landschap traden landverschuivingen, oeververzakkingen en zandfonteinen op als gevolg van het trillen van de met water verzadigde bodem. Omdat de aardbeving plaatsvond op een diepte van ongeveer 17 kilometer in een diep gedeelte van de Peelrandbreuk, aan de noordelijke begrenzing van de Roerdalslenk, bleef de schade relatief beperkt.

De hoofdbeving werd voorafgegaan door een lichtere beving van 4,8 op de schaal van Richter. Na de beving van 5,8 werden er tot een maand later nog 200 naschokken gemeten met sterktes tot 3,8 op de schaal van Richter.

• ons huis schokte en het was plots pikkedonker. In de aangrenzende slaapkamer van dochter Denise vielen alle lege gespaarde coca-cola-blikjes met een hels lawaai van de wandplanken, ze had zich vervolgens verstopt onder de dekens. Het werd 04.00uur en ik moest naar Bordeaux voor zaken. Het was weer rustig en ik vertrok, mijn vrouw en kinderen achterlatend die geconfronteerd werden met diverse naschokken. De keuze om toch te vertrekken, zit me nog steeds niet lekker en is een blijvende herinnering.